Wanneer Sabrina in het ziekenhuis wakker wordt heeft ze geen idee hoe ze daar terecht is gekomen. Of wat er eigenlijk met haar is gebeurd. Aan haar bed zit een man die ze niet herkent. Ze kan het niet laten om hem aan te raken en streelt zijn donkerbruine haren. Hij schrikt wakker en haalt er meteen een arts bij. Ze heeft een auto-ongeluk gehad en door de impact leidt ze aan geheugenverlies. De man aan haar, blijkt haar man Alexander te zijn. Door wat hij verteld en de verhalen van haar moeder, haar schoonouders en haar schoonzus beleeft ze hun liefdesgeschiedenis helemaal opnieuw. Toch blijft haar man afstand houden, maar wat is de reden ervan? Zal ze haar geheugen terugkrijgen en daarmee de waarheid achterhalen?
Esther Stui heeft een ontzettend fijne schrijfstijl. Ze weet je met haar verhaal te raken en je geboeid te houden tot de laatste bladzijde. Het verhaal is mooi geschreven en heel realistisch in sommige stukken.
Sabrina heeft een auto-ongeluk gehad en hierdoor leidt ze aan geheugenverlies, net als haar wordt je als lezer zijnde meegenomen in haar leven en beleef je haar liefdesverhaal door de mensen om haar heen opnieuw. Dit vind ik echt wel een unieke setting die aan het verhaal is gegeven. Alexander is haar man en hij wijkt niet van haar zijde af, maar toch lijkt hij dingen te verbergen. Zijn personage laat je meteen inzien wat voor soort man hij is en dat is liefdevol en trouw. Als de puzzelstukjes langzaam op hun plek beginnen te vallen, wordt het verhaal heel emotioneel. De personages om hun heen worden mooi beschreven en je krijgt ook een inkijkje in hoe hun naar zowel Sabrina als Alexander kijken / gekeken hebben. Door de verhalen die verteld worden beland je soms in het verleden en dat wordt goed aangegeven.
Dit was mijn allereerste ervaring met de schrijfstijl van Esther Stui, maar zeker niet mijn laatste. Ik ben heel benieuwd naar nog meer verhalen van haar hand en kan dan ook niet wachten om ze te ontdekken.
Ik wil Esther Stui bedanken voor dit recensie-exemplaar.