Sally bouwt al jaren aan haar bijzondere bibliotheek, want op de verjaardag van haar dochter plaatst ze weer een nieuw boek op de planken. In het boek schrijft ze een persoonlijke boodschap en dit doet ze al drieënveertig jaar traditiegetrouw.
Ella is tweeëntwintig jaar geleden na een heftige ruzie gevlucht naar Australië en heeft nooit meer omgekeken. Sally begint langzaam de hoop te verliezen dat haar dochter ooit door de nieuwe boeken zal bladeren.
Als het noodlot toeslaat moet Ella noodgedwongen terug naar het huis dat ooit kende en naar haar moeder. Kunnen beide vrouwen hun moeder en dochter relatie nog herstellen of staat er teveel tussen hun in?
Kate Storey heeft een hele fijne manier van schrijven die je in dit mooie verhaal. Het verhaal gaat over familiebanden, hoop en onvoorwaardelijke liefde voor de dierbare om je heen, maar ook voor boeken.
Ella en haar moeder zijn door een hevige ruzie uit elkaar gegroeid en hebben nog heel weinig contact met elkaar. Ella heeft het te druk met haar werk waardoor ze geen oog meer heeft voor de dingen om haar heen. Sally wilt zich niet opdringen en heeft de hoop dat haar dochter toch nog een keer terug komt. Als er door omstandigheden iets noodlottigs gebeurd in het huis van Sally keert Ella terug, maar het is met tegenzin. De beide vrouwen hebben zo hun eigen keuzes gemaakt met misschien de juiste intenties of met een verkeerd oordeel.
Dit boek is er eentje die bij je binnenkomt en je toch een fijn gevoel kan geven ondanks de boodschap die erin verweven zit. Ik ben heel blij dat ik dit boek voor de LS leesclub heb mogen lezen en ik geef dit boek zeker een plekje in mijn bibliotheek vol herinneringen.