Hope verhuist na het overlijden van haar moeder weer terug naar Mirrorlake. Haar tweelingzus ontvangt haar daar met open armen. De situatie voor Hope is zwaar, ze is tenslotte niet voor niks achttien jaar geleden het huis uitgevlucht, maar ze blijft voor Hazel.
In de oude schuur naast het huis vind Hope een hondje, die ze onder haar hoede neemt. Het beestje helpt haar om door de angstige nachten heen te komen. Als het baasje van het hondje aan de deur staat is Hope niet blij. Enzo, de eigenaar, sluit een deal met haar ze mag het hondje een tijdje houden als hij haar mag helpen met het huis verbouwen.
Hazel is dolbij dat haar zusje weer thuis is in Mirrorlake. Hazel heeft het Hope nooit kwalijk genomen dat ze zomaar is verdwenen. Het zorgen voor haar moeder, na de dood van hun vader compleet veranderde, heeft Hazel ook wel schuw en afstandelijk gemaakt. Hazel weet dan ook niet wat haar overkomt als Mason, de jongen op wie ze vroeger een crush had, in eens opduikt. Hij wilt haar helpen met het verbouwen van het huis en ze kan het hem niet weigeren.
Wat de zussen echter niet weten is dat Mason en Enzo hun eigen agenda hebben. Wanneer de mannen vinden waar ze naar opzoek zijn ontstaat er een conflict die alleen met pure liefde en onbreekbaar vertrouwen opgelost kan worden. Maar hebben ze dit ook voor elkaar?
Olivia Hill heeft een fijne schrijfstijl die je meeneemt in een feelgood verhaal naar een dorpje genaamd Mirrorlake. In het verhaal komen ook diepere onderwerpen aan het bod, maar die geven geen zwaar gevoel mee in het verhaal.
Hope en Hazel zijn een tweeling, maar ze kunnen niet meer van elkaar verschillen. Hope heeft een geheim, die ze voor Hazel verborgen wilt houden en dat maakt dat ze niet erg open is naar haar zus toe. Hazel daarin tegen is een zorgzaam type en wil graag mensen helpen. Het verhaal wordt door beide zussen verteld, hierdoor leer je ze goed kennen.
Ik kijk uit naar een volgend boek van Olivia Hill.
Ik wil Dutch Venture Publishing bedanken voor dit recensie-exemplaar.