Zoë leeft voorbij de schemerzone aan de kant van de wereld waar de orizon al in geen eeuwen meer heeft geschenen. Op haar zestiende verjaardag wordt ze uit het weeshuis gezet en moe ze voor zichzelf zorgen. Ze besluit te gaan jutten in de schemerzone, zodat ze misschien wat geld kan verdienen. Tijdens het jutten stuit ze op een lijk die een chip in zijn hoofd heeft. De filmpjes die op de chip staan zorgen dat de wereld van Zoë op zijn kop wordt gezet. Ze wordt gedwongen door de regering om verder onderzoek te doen. Zal Zoë meer bewijs kunnen vinden?
Dit boek is geschreven door Cocky van Dijk en J. Sharpe. De schrijfstijl van Cocky kende ik al doordat ik meer boeken van haar heb gelezen, de schrijfstijl van J. Sharpe was mij nog niet bekend. De samenvoeging van deze twee schrijfstijlen zorgt voor een spannend en luguber sci-fi verhaal.
Het verhaal wordt uit de perspectieven van meerdere personages verteld en dat wordt duidelijk aangegeven doordat de naam boven het stukje wordt gemeld. Je leert hierdoor alle personages goed kennen en het zorgt er ook voor dat je de situatie vanuit meerdere kanten te zien krijgt.
Ik hoop dat deze schrijvers nog een keer een boek samen gaan schrijven, want dit was een hele fijne leeservaring. Het boek raad ik aan als je van sci-fi verhalen houdt die een luguber randje hebben.